VALS II

BİR ' ÖTEKI ' KADIN II

Eşimdi. Kıymetlimdi.

Komşu çocuklarıydık. Evlerimiz bitişik. Ön kapı bizim, yan kapı onların. Vakitli vakitsiz girer çıkarız evlerimize. Yani her halini biliriz birbirimizin.

Aynı avluda büyüdük. İkimizde ailelerimizin nazlısıydık. Ben, üç erkek kardeşin bir bacısıyım. O, beş kızkardeşin bir erkek kardeşi. Aynı sokakta oynadık, aynı okullarda okuduk, üniversite sınavlarına birlikte girdik, ikimizde kazanamadık. O, taksi işine başladı, ben İngilizce kursuna yazıldım. İngilizcem var gerçi iyi kötü, ama yeterli değil. Malum bizim buralar turistik yer. Yaşam turizme endeksli. Hangi işe basvursam, İngilizce istiyorlar.

Bir çocuk var. Öğretmen. Uzaktan akrabamız. İstanbul'da oturuyorlar da, her yaz buraya gelirler. Onunla takılıyoruz bazen, sahilde dondurma falan yiyoruz. Evlenmek istiyor benimle. Aslında beğeniyorum çocuğu ama içim atmıyor. Bir yanım evet diyor, bir yanım olmazlanıyor.

Bir akşam istemeye geldiler. Ben mutfakta kahve hazırlıyorum. Birden mutfağın bahçe kapısından giriverdi. Elimi tutup bahçenin karanlığına çekti beni. Sırtımı elma ağacına yasladım. 'N'oldu? İçerde misafir var, derdin ne?' dedim. Elleri saçlarıma uzandı. Karanlıktan da güç aldı sanırım, hızlı hızlı anlattı. 'Bak, ben seni seviyorum! Çocukluğumdan beri, kendimi bildim bileli. Ama utandım hep. Komşuyuz ya... yani kardeş gibi büyüdük ya... işte ayıp gibi geldi bana, sustum. İçime attım. Şimdi alıp götürecekler seni. Dayanamam. Ne olur gönder içerdekileri.

Güzelim! Başkasına gidip de öldürme beni! Kıyma bana! Bize kıyma!...'

Kıymadım. 'İstemiyorum' dedim babama, 'ne diyorsun kızım?' dediğinde.

O gece, sırtımı dayamasaydım elma ağacına, heyecandan belki de düşüverirdim. Kalbim fırlamış çıkmıştı sanki yerinden, tam boğazımın sınırına dayanmıştı. Orada atıyordu, küt..küt..küt...Yüzümü al basmıştı...

Sonrası bir masal gibiydi. Annelerimiz, yaptılar, çattılar. Tek pürüz askerlikti. Babam, 'dünyanın kaç türlü hali var. Askerliğini yapsın gelsin hayırlısıyla, düğünü o zaman yaparız.' diyordu. Onu da ikna ettiler.

Evlendik. Salonda yaptık düğünü yaz sonunda. Damatlığının içinde ince, uzun, dal gibi. Gözleri deniz mavisi. Aydınlık. Güneşli günlerde, öyle berrak, öyle ışıl ışıl yanar ki gözleri, sanırsınız güneş denizin içine düşmüş... kapalı havalarda, denizi sis kaplamış gibi, buğulu bakar gözlerinin mavisi. Biz deniz çocuklarıyız. Kimyamız, deniz kokar. Yosun kokar. Alışmışız dalgaların sesine bir kere. Dalgaların sesi yüreğimizin aşina oldugu müziktir, ruhumuzu besleyen kaynak.

Salona girerken, vals çalıyordu orkestra. Dansettik aşkla, mutlulukla... Gelinliğimin üstü dantel, dar, altı kopuk kopuk kabarık... vals yaparken uçuyordum sanki, öyle hafiftim kendime, birleşen parmaklarımızın arasından ter sızıyordu bileklerimize... kımıl kımıl... O gece sorsalardı bana, ' aşk nedir, mutluluk nedir?' diye, 'vals!' derdim, 'şu çılgın vals! Aşkımızın hem şahidi, hem adı...'

Aynı mahallede, ailelerimize komşu oturuyorduk. Hayallerimiz, beklentilerimiz vardı hayattan. İkimizde çalışıyorduk. Bazen iş çıkışı buluşur, sahilde yürürdük, yaz partilerine katılırdık.

Bir haziran gününde doğdu kızımız. Saçları kapkara, kıvır kıvır, benim saçlarım gibi. Gözleri deniz mavisi, babasının gözleri gibi. Öyle güzel bir bebekti ki... kucağına aldı onu, yumuk yumuk ellerini öpüp kokladı. 'Adını Haziran koyalım mı?' dedi. Hayatı, haziran güneşi gibi aydınlık, mutlu olsun.' Ben de çok beğendim. Adını Haziran koyduk.

Sonra kara bulutlar çöktü üstümüze. Askerlik zamanıydı. Korkuyorduk. Savaş vardı gideceği yerlerde! Ölüm vardı! Bela vardı! Yıllardır devlet, Kürtlerle savaşıyordu. Babam, 'bu ne inattır yahu!' diyordu. 'verin adamların haklarını, bitsin bu savaş! Hergün kavga, hergün ölüm, valla kimsenin huzuru kalmadı memlekette!' diyordu. Ama elimizden birşey de gelmiyordu.

Gitti! Arkadaşları davul-zurnayla yolculamak istiyorlardı. İstemedi. Zaten utanır böyle abartılı işlerden. 'Sova gerek yok... hem ben, gönüllü gitmiyorum ki, benim tercihim degil ki...' dedi. Kızdılar. Korkaklıkla suçladılar. 'sen ne biçim Türksün?' dediler. Aldırmadı. Sadece bana, 'tabii ki korkuyorum!' dedi. Tanımadığım, bilmediğim Kürt dağlarında, yürümeyi bile bilmem ben. Kimbilir ne gelecek başıma? Kimbilir kimlerin hedefi olacağım, kim benim hedefim olacak? Allah, öldürmeyi değil, sağ salim evime dönmeyi nasip etsin bana...'

İçim sızlıyordu! Uykuyu da kaybetmiştim bir süredir. Ağladım. 'Seni beklediğimizi unutma!' dedim. 'tamam' dedi. 'geri döneceğim...'

Döndü! Bir haziran sıcağında... bir tabut içinde.

Çok sevdiği saçlarımı kökünden kestim. Ağladım...ağladım... yüreğimin yangınını söndürmedi hiç birşey.

Bir büyük kalabalık evimize getirdi onu, sonra alıp götürdüler... 22 yaşında, toprağa koydular!

'Şehit oldu!' dediler. 'teröristlerin' açtığı ilk ateşte şehit oldu! bağırdılar, slogan attılar, sonra gittiler...

22 yaşındayım daha. Kucağımda kızım...

Kıydılar bize! Gençliğimize kıydılar! Onu öldürürken, beni de öldürdüler! Hayallerimizi aldılar yüreğimizden...

Ben şimdi kimin yakasını tutayım yarabbi? Suçlu kim? Ölen mi, öldüren mi? Kim?

Devlet, vatandaşının canını, malını korumakla mükellef değil mi? Askeri kahraman, dağdakini 'düşman' ilan ederek can korunur mu? İki çanağı birbirine vurursan, biri kırılırsa diğeri de çatlamaz mı?

22 Mayıs 2011

NURAY ŞEN

VALS

 BİR ' ÖTEKİ ' KADIN

Sevgilimdi.

Gözleri öyle alev alev... ne zaman gözlerinin içine baksam, bir mucize olur, sanki zaman tüneline girmişim gibi, bilmediğim, tanımadığım zamanların hoşluğunda yitip giderdim... Gülünce yaz gecelerinin o efsunlu sıcaklığı sarardı içimi.

O, sevmeye doyamadığım,

O, 'gitme!' demeğe kıyamadığımdı.

Üniversitede tanışmıştık. İstanbul'da. Mimar Sinan'da, aynı fakültede okuyorduk. Dilinde söyleyecek sözü, kalbinde hayalleri olan iki Kürt, iki gençtik. Bıçak sırtı zamanı paylaştık onunla. İnandığımız ne varsa, özgürlük tutkusunu, yoldaşlığı, insanın mutluluğuna dair hayallerimizi paylaştık. Yaralarımızı gösterdik birbirimize. Yaralarımızı sardık. Endişelerimizi, korkularımızı, acılarımızı, sevgiyi paylaştık. Aşkı paylaştık Sırat Köprüsü'nde dansedercesine!

Zor zamanlardı. Toplantılardan, eylemlerden, işkenceli gözaltılardan, cezaevlerinden sonra birbirimize koşardık... yorgun, yaralı, nefes nefese...

Hiç ayrılmadık birbirimizden. Gittiği ana kadar... İki aşk vardı kalbinde. Bir yanında dağlar, bir yanında ben. Çok düşündüm sonraları, 'gitme!' deseydim ona, 'ne olur gitme!' deseydim, yine de gider miydi?' diye... Aslında cevabını bildiğim bir soruydu. Şöyle fısıldardım içime, 'giderdi, yine de...' Aklı dağlara takılmıştı bir kere. Gönlü dağlara düşmüştü. 'Gitmezsem eğer, hep pişman yaşarım hayatı' demişti son gecemizde. 'Kaç arkadaşımız gitti, kaç arkadaşımızı yitirdik! Suçlu gibiyim, farklı bir ateş yanıyor içimde...' demişti. 'Korkuyorum, yalan yok. Ölmekten de, öldürmekten de korkuyorum! Ben hiç bir canlıyı bilerek öldürmedim ki... bir tavuk kesmedim mesela. Ne bileyim bir köpek taşlamadım çocukluğumda bile... bir kuş vurmadım sapanla...'

Susmuştuk. Kelimeler boğazımızda dizi dizi. Ağladık sonra. Öyle, eşkere. Gözyaşlarımızı saklamadan birbirimizden. Bir ara elimden tutup, 'dansedelim' dedi. Önce ağır ağır dönüp durduk. Sonra kendimizden vazgeçercesine vals yaptık. Semazenlerin dansına benziyordu valsimiz. Tanrıya itaat eder gibi, aşka itaat ettik! Döndük ayrılığın etrafında! Bir trans haliydi, halimiz. İçimizdeki aşkla buluştuk... valsin adı asktı, aşkın adı vals..!

Gitti. Sabahın alacakaranlığında. Sokağın köşesini dönüp, kaybolduğunda ben de kayboldum hayatın içinde.

Kaç gün, kac ay, kaç yıl, bir haber bekledim. Bir selam, bir satırlık not... gelmedi. Hergün, yüreğim ağzımda haberleri izledim. Her çatışma haberinde kalbim duruyordu sanki. Televizyonlara yansımayan söylentilere kulak kabartıyordum.

Ne kadar da kolay söylediler. 'Şehit düştü!' dediler. 'Kahramanca savaşarak... bir çatışmada... son mermisine kadar...' dediler...

Kalbimi öyle delip geçti ki o mermiler, öyle paramparça etti ki, acıdan nefes alamadım! Bağırmadım! Ağlamadım! Bedenim taşa kesti! İçimde alev alev bir yangın! Dizlerimin bağı çözülüverdi birden... çöktüm. Kalkamadım... Kaldırdılar. Kimsenin yüzünü hatırlamıyorum ama, kalabalıktılar. Kimse konuşmuyordu, sadece aglıyordular. Bir ben ağlamıyordum...

O gece, el ayak çekildiğinde, bir topaç gibi döndüm durdum kendi etrafımda acıyla! Bende kalan kazağına sarıldım döndüm, ölümle vals yaparcasına! Son gecemizin valsi gibi değil, kendimi dağıtıp, öldürürcesine!

Dokuz yıl oldu onu yitireli. Gideli oniki yıl. Hatta oniki yıl, iki ay. O gittikten sonra, küçücük ellerine yapışıp, ayağa kalktığım kızım, bu kez de hayata bağladı beni. O kadar çaresizdik ki, tek çaremiz güçlü olmaktı.

Çalışıyorum. İşimi seviyorum. Evlenmedim. Çünkü o, hep bizimle beraber. Hep yanımızda. Benim küçük bebeğim artık büyüdü. 11 yaşında. Yakında 12 yaşına girecek. Öyle güzel ki, gözleri öyle benziyor ki, ona bakarken, coğu kez bir zaman tüneline dalıyorum sanki ve orada tanıdığım, hiç unutmadığım onun gözleriyle buluşuyorum... güneşli, pırıl pırıl gözleriyle...

Hiç tanımadılar birbirlerini. Hiç görmediler. Bu yüzden bir yanı eksik... benim de bir yanım eksik, yaralı... Ama, ellerimiz, ellerimizin içinde.

Adı, Hatıra. Adını Hatıra koydum!

Nuray Şen